DIABETYK ZDUŃSKA WOLA
Dzięki refundacji nowych terapii możemy zmienić przebieg cukrzycy, wydłużając życie chorych – podkreślali uczestnicy debaty redakcji CowZdrowiu.pl, poświęconej zmianom w opiece nad pacjentami diabetologicznymi.
Szczegóły w poniższym linku.
Źródło: cowzdrowiu.pl
Objawy cukrzycy bywają niepozorne – to często drobne dolegliwości. Jeśli je zlekceważymy, mogą spowodować wiele groźnych powikłań. Poznaj, jakie są najczęstsze objawy cukrzycy.
„Cukrzyca, szczególnie jeśli towarzyszą jej powikłania, stanowi ogromne obciążenie psychiczne dla chorego. U niektórych może to doprowadzić do zaburzeń depresyjnych. Wówczas pacjent może zaprzestać regularnej kontroli glikemii, przyjmowania posiłków, leków” — ostrzega specjalista chorób wewnętrznych, diabetologii i endokrynologii prof. dr hab. n. med. Roman Junik.
„Cukrzyca to grupa chorób metabolicznych charakteryzująca się hiperglikemią, wynikającą z defektu wydzielania lub działania insuliny. Przewlekła hiperglikemia wiąże się z zaburzeniem czynności i niewydolnością niektórych narządów. U chorego na cukrzycę, zarówno typu 1, jak i 2, pojawia się pytanie nie czy, ale kiedy dojdzie do uszkodzenia oczu, nerek, nerwów, serca, naczyń krwionośnych — oczywiście, nie wszystkich tych narządów naraz” — przypomina prof. dr hab. n. med. Roman Junik, kierownik Kliniki Endokrynologii i Diabetologii Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Insulinoterapia, czyli podskórne podawanie dawek insuliny, jest jedyną metodą leczenia pacjentów z cukrzycą typu 1. U pacjentów z cukrzycą typu 2, ze względu na narastające zaburzenia wydzielania insuliny przez komórki beta, staje się – zwykle po wielu latach stosowania leków doustnych – jedynym sposobem uzyskania dobrych stężeń cukru w surowicy krwi.
Warto jednak pamiętać, że istnieją takie sytuacje medyczne, kiedy lekarz proponuje pacjentom z cukrzycą typu 2 oraz innymi typami cukrzycy szybkie rozpoczęcie leczenia insuliną. Ma to miejsce np. w ciąży, w cukrzycy typu LADA, w cukrzycy skojarzonej z mukowiscydozą, czy wręcz na życzenie pacjenta. Włączenie insulin do leczenia może być ponadto zastosowane w krótkich okresach (czasowo), z następczym powrotem do poprzedniej metody leczenia: na przykład w sytuacji infekcji, zabiegu chirurgicznego, udaru mózgu lub zawału serca.
Nowe badania pokazują, że osoby, u których obecnie występuje przewlekła duża depresja (MDD), są znacznie bardziej narażone na insulinooporność (IR). Badacze stwierdzili, że pacjenci z MDD byli o 51% bardziej narażeni na IR w porównaniu z osobami bez zaburzeń depresyjnych.Podstawowym celem badania było zrozumienie, w jaki sposób IR odnosi się do cech depresji, takich jak stan remisji, nasilenie i przewlekłość. Scharakteryzowanie tych powiązań miało stanowić krok w kierunku lepszego fenotypowania, preludium do badań podłużnych i lepszego ukierunkowania leczenia MDD. Oprócz zbadania związku między MDD i IR, naukowcy chcieli zrozumieć, czy stosowanie różnych zastępczych miar IR ma spójny związek z MDD.
Na potrzeby doświadczenia badacze wykorzystali dane z holenderskiego badania nad depresją i lękiem, obejmujące osoby dorosłe, które borykały się z depresją i stanami lękowymi. W badaniu wzięło udział 1269 uczestników z MDD (n = 536), z remisją MDD (n = 394) oraz osoby bez historii MDD (n = 339).
IR określono za pomocą dwóch zastępczych markerów – ilościowego wskaźnika kontroli wrażliwości na insulinę (QUICKI) oraz stosunku triglicerydów do lipoprotein o dużej gęstości (HDL). Uczestnicy dolnego kwartylu testu QUICKI zostali sklasyfikowani jako IR, podczas gdy wszyscy pozostali uczestnicy zostali sklasyfikowani, jako „wrażliwi na insulinę”.
Drugi zastępczy miernik IR – stosunek triglicerydów do HDL był wskaźnikiem opartym na pomiarach próbek krwi na czczo, w którym oznaczenie IR oparto na punktach odcięcia specyficznych dla płci (stosunek kobiet: IR> 1,9; mężczyzn: IR> 2,8 ).
Depresję określono na podstawie Composite International Diagnostic Interview (wersja 2.1), natomiast nasilenie depresji na podstawie Inwentarza Symptomatologii Depresji. „Przewlekłość” została zdefiniowana, jako depresja w ciągu ostatnich 4 lat i zmierzono ją za pomocą przeglądu kart życia pacjentów.Według naukowców istnieje wiele prawdopodobnych mechanizmów między IR i MDD. Niektóre hipotezy obejmują stany zapalne, zmiany w osi podwzgórze-przysadka-nadnercza oraz zmiany w zachowaniu zdrowotnym. Dodatkowo – depresja, choroby metaboliczne i choroby zapalne mogą mieć wspólny mechanizm biologiczny, wynikający z niezdrowej diety, niezdrowego stylu życia i częstszego narażenia na stres fizyczny i psychiczny. Potwierdzono, że leczenie depresji poprawia IR, a także odwrotnie – możliwe jest, że programy pozytywnego stylu życia lub leki, które są w stanie poprawić IR, mogą złagodzić objawy depresji.
Naukowcy stwierdzili, że insulinooporność była związana z ciężkością depresji, a także po wykonaniu badania ujawniono możliwość oszacowania insulinooporności za pomocą zastępczej miary, która jest dostępna klinicznie – stosunku trójglicerydów do HDL.
Źródło: www.termedia.pl
Wg danych NFZ aż 1/3 Polaków po 65 roku życia przyjmuje co najmniej 5 leków dziennie. Zażywanie wielu medykamentów jednocześnie, zwane polipragmazją, zwiększa ryzyko wystąpienia groźnych powikłań i wzajemnych interakcji. Narodowy Fundusz Zdrowia wspólnie z Naczelną Izbą Aptekarską i Naczelną Izbą Lekarską wraca do rozpoczętych przed pandemią działań informacyjnych na temat polipragmazji. Celem jest zwrócenie uwagi społecznej – w szczególności seniorów – na zjawisko wielolekowości, by zminimalizować ryzyko nadmiernego i niekontrolowanego oddziaływania farmakologii na zdrowie i życie, zwłaszcza w okresie trwającej epidemii. Zdaniem ekspertów, przedłużająca się pandemia to właściwy czas do nauki kontrolowania wielolekowości.
Dużo mówi się o cukrzycy jako epidemii XXI wieku. Szczególną grupą chorych są kobiety w ciąży – cukrzyca ma wpływ nie tylko na stan ich zdrowia, ale także na rozwijające się dziecko. W czasie ciąży w organizmie kobiety zachodzi wiele procesów, które powodują duże zmiany poziomu cukru, a tym samym związane są z wysokim ryzykiem zarówno hipo – jak i hiperglikemii. Z pomocą przychodzi tu postęp medycyny i nowoczesne technologie monitorowania poziomu glukozy.
Z cukrzycą w ciąży zmagają się nie tylko kobiety, które chorowały na cukrzycę już wcześniej.
Na listach bezpłatnych leków 75+ od 1 września 2020 roku pojawiły się dwie nowe insuliny: degludec oraz degludec+aspart. Oznacza to, że każdy pacjent, który w dniu wystawienia recepty na leki ukończył 75. rok życia oraz spełnia dotychczasowe kryteria refundacyjne otrzyma je za darmo.
Długodziałająca insulina bazowa degludec o nazwie handlowej Tresiba® stosowana jest w leczeniu cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci powyżej 1. roku życia. Pomaga organizmowi zmniejszyć stężenie cukru we krwi. Lek należy podawać raz na dobę, najlepiej o stałej porze. Jeśli jednak pacjent nie może danego dnia przyjąć planowanej dawki leku, może podać go o innej porze, zachowując co najmniej 8-godzinną przerwę pomiędzy dawkami, ponieważ insulina degludec powoduje długotrwałe zmniejszenie stężenia cukru we krwi.
Prezentowany materiał nie stanowi porady o charakterze medycznym, ma wyłącznie charakter informacyjny i w rozumieniu obowiązujących przepisów nie może być traktowany jako specjalistyczna porada medyczna, forma diagnozy lub zalecenia w zakresie leczenia, ponadto nie może być podstawą do jakichkolwiek roszczeń. Autor oświadcza, że nie daje gwarancji przydatności treści materiału do określonego celu lub zastosowania oraz nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek szkody będące konsekwencją korzystania lub niemożności korzystania z materiału. Użytkownik kierując się wyłącznie informacjami uzyskanymi za pośrednictwem materiału działa na własną odpowiedzialność.
Moja książka ➤ http://www.zneutralizujchemie.pl Tutaj drogą email otrzymasz dostęp do niepublikowanych nigdzie indziej artykułów. Zapisz się na prywatną darmową listę email👉 http://bit.ly/lista-email-skoczylas
dr Marek Skoczylas
Źródło: YouTube
Co dziś pacjenci z cukrzycą mówią o doświadczeniu epidemii? Jak to wpłynęło na ich leczenie?
Anna Śliwińska: Pacjenci z wyrównaną cukrzycą, dobrze kontrolowaną nie zgłaszali poważniejszych problemów z dostępem do leczenia, poza tym że potrzebowali recept na kontynuację terapii. Jeżeli pacjent miał to pod kontrolą, właściwie nie borykał się z poważniejszymi wyzwaniami w czasie lockdown’u. Natomiast istotnym problemem, z którym musieli się pacjenci zmierzyć, było odkładanie na później planowanych zabiegów, np. okulistycznych. Poza tym dla osób z cukrzycą to doświadczenie wiąże się przede wszystkim ze strachem, ponieważ dużo się mówiło na początku epidemii o tym, że ludzie z cukrzycą są narażeni na cięższy przebieg COVID-19. Mówiono także, że sama choroba cukrzycy zwiększa prawdopodobieństwo zakażenia się wirusem, co na szczęście okazało się nieprawdą. Chorzy z cukrzycą źle wyrównaną i powikłaną, długoletnią i chorzy w senioralnym wieku rzeczywiście czuli przez ten cały czas duże napięcie i poważny lęk o siebie. Myślę, że to doświadczenie wpłynęło negatywnie na nas wszystkich, także dla naszego stowarzyszenia był to trudny czas. Nie realizowaliśmy żadnych spotkań, także z pacjentami. Ludziom doskwierało uczucie osamotnienia.